Zomaar een Zonnige Zaterdag...

Een dag die begon met het verwijderen van diverse naaktslakken en een dikke zwarte pad uit de zandbak ("nee hoor jongens, mama gilde niet omdat dat beest eng is, nee hoor, hij kriebelde alleen een beetje toen 'ie op m'n hand sprong..."). Waarna Finn z'n best deed vanalles te begraven, Mats het weer opgroef en en-passant de halve zandbakinhoud opvrat en moeders zich met de tenen in het zand zat te verbazen over de enorme hoeveelheid zandbakzooi die we hebben verzameld.

Een dag waarop het terras (en de potten, vuilnisbak, schutting, keukendeur en buitenmuur) vakkundig werden geschilderd met behulp van een emmer water, figuursponsjes en een paar dikke kwasten.

 

Een dag waarop Mats zijn kans schoon zag om met diezelfde emmer en wat zand zichzelf om te toveren tot moddermonster.

Een dag waarop je gezellig even met je grote zoon een kadootje voor een vriendje gaat kopen en vervolgens terugkomt met een kilo kersen en haring van de markt.

Een dag waarop diezelfde zoon voor nog meer gezelligheid zorgt door het overbuurjongetje voor het eten uit te nodigen, je bedenkt dat het dan wel leuk is z'n ouders er ook bij te vragen en dat die dan vervolgens hun hele maaltijd naar jouw tuintafel verplaatsen (en we zo dus samen ineens een luxe buffet hadden samengesteld).

Een dag waarvan je denkt: "Hmmmjaaa, doe mij er zo nog maar heel veel..."

Woensdag bakdag

Aangezien Woordeloze Woensdag al om 6.15 sneuvelde ("goeiemorgen Mats...") dan maar een verhaal met veel woorden (en plaatjes).

In een opwelling beloofde ik Finn die ochtend om zodra Mats in bed lag appelflappen te gaan bakken. Want hé, daarvoor hebben we alle ingerediënten toch standaard in huis (dacht ik). Dus door de druilerige regen renden we naar de schuur. 'Even bladerdeeg pakken'. Ai, bij stap 1 ging het al mis. De vriezer lag vol met alles behalve bladerdeeg. Op een goeie tweede plaats kwam het deeg voor hartige taart. Niet zo luchtig, maar deeg is deeg, toch?

Daarna de appels. Moeders was goed voor het schilwerk, en zoonlief hakte alles vakkundig in kleine blokjes (de een iets groter dan de ander, ach, detail).

De schillen konden in de kliko...

Er werden wat keintjes bijgemikt (bij de appels en bij de malende peuterkaakjes).
En dan nog wat lepels suiker erbij (rietsuiker dan wel he, want wij doen gezond!).

Op halve lapjes bladerdeeg deeg voor hartige taart kwam een schepje appel-krenten-suiker mengsel. Appel-krenten-suiker? Jaaaa, bij het dichtmaken van het laatste flapje bedacht ik me dat kaneel er ook nog wel lekker bij zou zijn geweest...

 Daarna duw je 't met een vork netjes dicht.

Vervolgens nog op de gok even in de oven (de thermometer heeft het al een tijdje geleden begeven, wat een extra dimensie toevoegt aan het bakwerk).

Even afkoelen (die met het prikkertje is voor Mats, 'appelflap speciaal' zonder enige opsmuk).

En dan eten!

Et voilà: een peuter kan de was doen een appelflap bakken! (Hoe lang zou het nog duren voordat we een 'tig gangendiner voorgeschoteld krijgen?)

'n Sterk verhaal

Terwijl ik de schone luier openvouw is Finn met andere dingen bezig. Met een klein wijsvingertje wordt er wat geprikt en gefriemeld.
"Mama, wat moet daarmee gebeuren?"
"Huh, waarmee?"
"Dáármee!"
"O, dat is je piemeltje."
"Nee, met dat ding wat onder mijn piemel zit."
"O, dat is je zakje."
"Met wat erin?"
"Je balletjes."
"Aaaah, dus daar komen mijn spierballen vandaan!"
"..."

Santjes en siesappelsap

"Goeiemorgen Finn, weet je nog wat voor dag het is vandaag?"
"Jaaaa, vaderdag..."(denk hier nu even een groggy ochtendstemmetje bij)

De geknutselde kadootjes werden uit hun verstopplekje opgevist en de oven voorverwarmd. Vakkundig werd er een blik croissantdeeg geopend ('Poef! hij doet 't!') en door Finn tot smakelijke pakketjes in elkaar gefrommeld. Terwijl die in de oven net iets te bruin lagen te bakken een netje sinaasapels leeggeperst en vervolgens met een volgeladen dienblad terug naar boven.
Papa natuurlijk blij verrast :"Huh? Ontbijt op bed? Kadootjes? Voor mij?!" (daar is duidelijk wat acteertalent verloren gegaan) en binnen no time was het bed omgetoverd in een ravage van kruimels.

Hup hup!

"Waarom hangen er overal oranje vlaggetjes?"
"Dat is voor het voetbal."
"Waarom is dat voor het voetbal?"
"Omdat de mensen die in dat huis wonen heel veel van voetbal houden."
"................      Ik hou ook heel veel van voetballen in de tuin, samen met James!"
"Ja leuk hoor schat, lekker voetballen in de tuin."
"Jaaaaa, dus dan moeten wij ook vlaggetjes in de tuin ophangen!"

ehm.... tja... dus....

Een damespaard

Stoere heren rijden op stoere paarden.
En een klein dametje? Dat heel veel van roze houdt? En die toevallig dan ook nog eens haar derde verjaardag viert?
Dat vraagt om een echt damespaard!

Gefeliciteerd Isa!

Wap

Terwijl de ene meeging op jacht door de tuin...

lag de andere te wachten op zijn reparatiebeurt.

Juist: Wap is niet alleen, Wap is met z'n tweeën.
Omdat er altijd wel eentje vies, kwijt, kapot, boven of juist beneden is (nu ik dit zo opsom lijkt het me dat we er met twee stuks dus bij lange na niet gaan komen).

Ooit zag ik op Pinterest een konijn voorbijkomen. Gemaakt van een kniekous, dus met extra lange poten. Omdat een baby met een megalang speentjeskonijn me niks leek, werd dat veranderd in een gewoon sokje, zeg maat 35-38. In plaats van knopenoogjes en een geborduurd neusje werd er wat gefröbeld met flockfolie en in een oor kwam een elastiekje zodat er een speentje aan vast gemaakt kon worden.
En gezien Mats' vocabulaire op dat moment hoefden we niet lang te zoeken naar een naam: 'Wap' was geboren.

Wap doet goede diensten. Zijn handjes zijn perfect om mee te friemelen (liefst onder een snotneusje), het staartje doorstaat iedere pulkproef en aan de poten en oren kun je 'm in alle gewenste richtingen slingeren.

Wap verdubbelt zich in razend tempo. Deze gaan morgen op de post naar twee nieuwe kleine friemelhandjes!

......

(Een klein beetje valsspelen op Woordeloze Woensdag.)

Das d'n onze

Finn in de kasteelruïne van Asten.

Mmm lekker papa, moesten we vaker maken!

Zo eindigde het verhaal van de octupus, een experimentje in huize Helm.

Maar laten we bij het begin beginnen. Vaders wilde altijd al eens een octupus klaarmaken, nadat hij deze vaker had zien liggen op de woenselse markt.
In zijn herinnering aan een Grieks eilandje (Naxos) was dat een overheerlijk mals en gegrild stukje.... vlees, vis of wat is het eigenlijk... gegeten bij een restaurantje waar de tentakels buiten hingen te drogen en de BBQ gewoon op het terras stond. Zonnetje, wijntje, wat zijn herinneringen toch fijn.

Dus wij op een regenachtige en koude zondag in juni..... BBQ-en.
En als je je afvraagt waarom..... nou gewoon omdat er volgens vrouw lief deze week toch echt op internet had gestaan dat het weer helemaal fantastisch zou zijn deze zondag.

Anyway de inktvis was al gekocht, dus moesten we er ook aan geloven.

Bij thuiskomst was de reactie niet meteen laaiend enthousiast. Eigenlijk vind Judith het beest er wel erg smerig uitzien en haar herinneringen aan inktvis zijn vooral taai. Erg veel vertrouwen in de goede afloop is er niet. Een geluk dat er kinderen zijn want die vinden alles interessant.

Op internet gezocht naar de bereiding, zie hier het recept en extra informatie over het bereiden van een octopus;
www.kalofagas.ca


Onze bereiding;
Men neme een octupus, snijd de ogen eraf en haal z'n gebit eruit. (voor instruktie zie youtube)

Gooi hem in een droge pan op middenhoog vuur, na vijf minuten zou hij in zijn eigen vocht moeten zwemmen. Bij ons niet, vocht al verdampt. (te hoog vuur?) Dus water, laurier, jeneverbessen, rode wijn en de kurk toegevoegd.

45 minuten op zacht vuur. (met deksel)

Even eruit voor de foto en snel terug in het kookvocht. Beetje balsamico azijn en een paar takjes verse oregano erbij en langzaam af laten koelen.

Uit het vocht halen, door een marinade van olijfolie, zout, peper en gedr. oregano halen

en...... grillen! (oh ja voor het gemak de kop eraf gesneden)

In stukken snijden en nog even door het restant marinade.

Klaar!

Heerlijk mals vlees, beetje zoetig, iets krokant, geroosterde smaak en oh zo lekker.

Werkelijk goddelijk, moest ook Judith toegeven.

Zelfs Mats heeft heerlijk zitten smullen van deze tentakels.

"Mmmm lekker papa, moesten we vaker maken!"

Aldus Finn.

En..

"Zullen we dat nog een keer eten dat, want dat was zoo lekker he!"

(terwijl ik de foto's uitzoek voor deze blog)

Met die smaak van onze jongens is niets mis. En gelijk hebben ze, het was heerlijk en octopus zal deze zomer nog vaker op onze bbq liggen.

Bob de Bouwer kan de boom in!

De buurboom is ziek. Nou ja, wàs ziek. De buurboom is niet meer...

Vanochtend klom er een heldhaftig type gewapend met een kettingzaag naar boven. Vanuit het zolderraam hebben we een tijdje geboeid naar dit schouwspel staan kijken. Tak voor tak werd de boom ontmanteld totdat er van die mooie, ruim 70 jaar oude kersenboom niet veel meer over was dan een sprieterig stammetje. Hoe minder boom, hoe meer licht en hoe meer zicht op de achterburen (en vice versa, hmmm).

Finn stak zijn bewondering voor de bomenman niet onder stoelen of banken: "Booooob de Bouwer, kunnen wij het zagen!"