woensdag 8 augustus 2012

Vermijdingsgedrag

Ken je dat: Het lijkt alsof er in je woonkamer een speelgoedwinkel ontploft is, de afwas van een paar dagen staat torenhoog opgestapeld op het aanrecht, de wasmand puilt uit, de to-do lijst van klusjes in huis beslaat bijna een compleet A4-tje en je denkt "goh, wat zal ik vandaag eens gaan doen?".
Het antwoord op die vraag is dan niet heel verstandig het aanpakken van een van bovenstaande punten, nee, het is iets compleet anders, iets waar je op dat moment toch echt de dringende behoefte aan voelt.

Zoiets heet vermijdingsgedrag en was vooral in ons studentenhuis erg zichtbaar tijdens toetsperiodes. Aan de schoonheid en opgeruimdheid van ons huis was af te lezen wanneer deze periode zich weer aandiende. Vanaf het moment dat de docenten vast hadden gepland dat wij ijverige studenten aan het leren sloegen, begonnen we verwoed te poetsen en te ruimen, ondertussen klagend dat we toch altijd zó weinig tijd hadden om te studeren.

En nu, jaren later, steekt dit gedrag dus nog steeds af en toe de kop op. Vanochtend om precies te zijn. Een tijdje geleden had ik al eens bedacht dat de paarse stoel in de woonkamer dringend een metamorfose nodig had. In plaats van diep paars een zandkleurtje dat voor de nodige rust in onze overvolle en kleurige woonkamer moest gaan zorgen. Nou heb ik wel vaker zulke ideeën, maar meestal gaan ze dan niet veel verder dan nieuwe kussenhoesjes, een dekbedovertrek of de herinrichting van een kastje. Deze metamorfose zou het compleet opnieuw stofferen van de stoel inhouden, geen klein karweitje dus.

Gisteren vond ik op de stoffenmarkt al hèt perfecte stofje. Bijna exact dezelfde kleur als de gordijnen, maar dan van een praktisch onverwoestbaar canvas-achtig iets (zeg maar kinder- en kattenbestendig). Dus toen vanochtend de was opgehangen was, zoon 1 in de tuin rondracete en zoon 2 na zijn inenting met beurse beentjes knock-out in bed lag besloot ik dat het tijd was voor De Grote Metamorfose.
Deel een was makkelijk: de stoel moest uit elkaar. Aangezien de vorige versie van de stoel groen was en dit paars ook al van mijn hand was kon ik me dat nog wel herinneren. Enigszins vertraagd door een lunch en een wakkere zoon 2 was het daarna tijd voor het meten en knippen van de stof. Joris zou met gekrulde tenen zitten bij het zien van mijn methode daarvoor, maar aangezien die op zijn werk was...  De half-ontlede stoel werd op z'n kant op de stof gelegd, daar een lijntje omheen getrokken en vervolgens uitgeknipt. De rechte stukken werden met een meetlat getekend, dat dan weer wel. Ik was lekker op dreef vond ik. Mats hupste gezellig overal doorheen en fluitend knipte ik door.

Af en toe keek ik op mijn briefje. Omdat een complete werkomschrijving me overbodig leek had ik alleen snel een ruw schetsje gemaakt van hoe ik alle stoeldelen uit de stof zou kunnen krijgen. Toen de stof bijna op was maar de stoeldelen niet besefte ik dat mijn schetsje misschien iets tè ruw was...
Hoe ik ook schoof en draaide, dat ging nooit passen. Zelfs met een paar inventieve vondsten van aan elkaar genaaide stukken die eigenlijk uit een geheel zouden moesten bestaan zou ik het nog niet redden. Dus dat wordt zaterdag weer naar de markt in de hoop nog een metertje van exact dezelfde stof te vinden.

En nu zit ik dus in plaats van mijn ellenlange klussenlijst af te werken tegenover een half ontlede stoel te bloggen, me ondertussen afvragend hoe ik dit nu weer aan Joris ga verklaren zonder een 'had dan ook fatsoenlijk gemeten' te hoeven incasseren...

Before...
Passen, meten en hupsen.
Passie-nie...
Aan de werktekening lag het niet.

1 opmerking: