Werk in uitvoering

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik te horen kreeg dat mijn baan binnenkort zou ophouden te bestaan. Dankzij de forse bezuinigingen in het onderwijs zou ik werkeloos gaan worden. Een onverwachte klap, want bij 'last in, first out' ga je ervan uit dat je met 9 jaar toch wel bij de oudgedienden hoort. Niet dus, aangezien het per vak bekeken werd en de handvaardigheidsdocenten dun gezaaid zijn.

Nauwelijks bekomen van de schok kwam krap een maand later het nieuws dat de bezuinigingen een jaar uitgesteld werden. Hoera, even niet nadenken over een nieuwe baan en gewoon na mijn verlof (Mats was er toen nog net niet) weer terug naar mijn oude stekkie. Maar de waarschuwing bleef: pas op, waarschijnlijk gaan de bezuinigingen gewoon door. Zo ergens tegen mei werd het weer steeds spannender. Wanneer zou Het Nieuws komen, wie zou het betreffen en vooral: wat zou het inhouden? En toen, toen viel het kabinet...

Inmiddels was het bij mij wel beginnen te kriebelen. Want moest ik wel braaf blijven afwachten tot anderen over mijn (werkend-) lot beslisten? Was dit nu niet het moment om wat meer proberen te gaan doen met mijn grote droom? Want ja, knutselen met kinderen is leuk, zeker als het speciale kinderen betreft die zo op die manier hun wereld en uitdrukkingsmogelijkheden vergroten. Maar zelf dingen maken is ook leuk, misschien zelfs nog leuker.
Na wat wikken en wegen was kort voor de zomervakantie de kogel door de kerk: 1 dag per week zou Mijn Dag worden. Op die dag werd er niet opgeruimd, gepoetst, geboodschapt en gezorgd, op die dag werd er voortaan gemaakt!

En die dag is het vandaag. Mijn allereerste ouderschapsverlofdag. Niet om voor de kinderen te zorgen, die zitten op dit moment heerlijk bij hun vriendjes op de opvang, maar om voor mezelf te zorgen. Met een heel to-do lijstje in mijn hoofd start ik de computer op. Koffie: check! Koekje: check! Moeders kan beginnen!

Wordt vervolgd...