Mijn grote zoon en ik

hadden een missie: nieuwe schoenen voor de zoon. Voor de Grote Zoon wel te verstaan, want de afgelopen tijd ontdekten we steeds meer hoog-water-broeken in zijn kast, en nu klaagde hij er ineens over dat zijn schoenen niet lekker zaten. Even twijfelde ik nog. Hadden we hem niet te lang op z'n gympies laten lopen waardoor hij nu die stevige 'echte' schoenen als pijnlijk betitelde? Een bliksembezoekje eerder deze week aan een schoenenwinkel wees echter uit dat er alweer een schoenmaat bij was gekomen. Het bleef toen alleen bij een bliksembezoekje omdat meneer bleef weigeren ook maar één paar schoenen aan te passen.

Maar vandaag gingen we er dan echt voor. Met z'n tweeën naar de stad op zoek naar schoenen. Blauw-met-witte moesten het worden, daar was hij stellig van overtuigd. En wat een mazzel: blijkt er in de uitverkoop een groot deel van de rekken vol te staan met deze kleurcombi! Enigszins weigerachtig werden er in de eerste winkel een aantal gepast. Nee, niet mooi, niet lekker, nemen we echt niet hoor! Winkel 2 was al begonnen aan de herfstcollectie dus stonden we snel weer buiten, winkel 3 was ondanks de uitverkoop boven mijn budget en winkel 4... had blauwe ballonnen! Met witte lettertjes erop! Met een verwachtingsvolle grijns werden de hier aanwezige blauw-met-witte exemplaren uit het rek geplukt (verwachtingsvol omdat ik had gezegd dat de ballonnen waren voor de mensen die schoenen kochten). De eerste schoen zat nog niet dicht of er werd al geroepen: "Jaaa!, die is fijn! Die moeten we nemen!" Voor een iets ruimere keuze werden er nog meer gepast, werden de voeten nogmaals opgemeten en werden er zelfs rondjes gelopen en gerend door de winkel. Toen de meneer-van-de-winkel hem daarna ook nog als vooruitzicht stelde dat hij na het afrekenen een kadootje mocht uitzoeken was het feest compleet en werd de eerder nogal saaie winkel binnen een kwartier tijd gepromoveerd tot superzaak! (En dat vond moeders ook toen bij het afrekenen bleek dat er nog eens 10 euro extra afging van de al verlaagde prijs.)

Om onze jubelstemming nog wat te vergroten (en omdat het inmiddels toch ook al lunchtijd was) besloten we het er eens van te nemen en 'op stand' te gaan eten. Dus zo kwam het dat we uiteindelijk bovenop de V&D terecht kwamen, op het terras van La Place. Verse sapjes, broodjes en spectaculair uitzicht (erachter komen dat er een paadje van stoeptegels loopt bovenop een gebouw zet een peuterbrein volop aan het fantaseren). Zat ik daar gezellig keuvelend met mijn grote zoon aan een tafeltje.

Soms besef ik met enige weemoed dat het snel gaat, soms een beetje tè snel. Het lijkt gisteren dat hij dat kleine hulpeloze babietje was. En nu gaat 'ie dan al bijna naar school. Maar aan dat groter worden zitten ook wel zo z'n voordelen. En dat besefte ik me vandaag daar bovenop dat terras gelukkig maar weer...

O ja, en de schoenen: die waren inderdaad blauw-met-wit, de ballon: ook blauw met wit en het gekozen kadootje ... een plakkerig plastic kipje dat je door op je vinger te zetten, aan z'n staartje te trekken en weer los te laten kunt lanceren waarna het op de onmogelijkste plekken op de muur blijft plakken...

IJskliederen

Wat was het warm... heet... pfoe... zweet... klaag... (en ik kan me herinneren dat het nog maar een paar weken gelden was dat er ook veel te klagen viel, maar dan over koud, nat, grauw...)

In het knutsellokaal op mijn werk leek het wel een primitief zweethutje. Plat dak, zon erop, en dan actief doen. Ach, geen probleem als je je tempo en je opdracht een beetje aanpast aan het weer! (en omdat het zo leuk was deden Finn en ik het de dag erna (juist, woensdag, toen het kwik met gemak de 35 graden haalde) nog eens lekker over.

We gingen schilderen met ijs!

Aangezien de warmte uitdaagde tot fantaseren over waterspelletjes, vroeg ik de kinderen waarmee ze gingen spelen. Nadat er één keer het woord 'supersoaker' was gevallen was het hek van de dam en ging het niet alleen meer over gezellig spetteren, maar werden er hele plannen gesmeed om nietsvermoedende kleine zusjes kleddernat te gooien, de buurman met de tuinslang te pakken te nemen en een waterballonnenoorlog met de hele buurt uit te vechten. Genoeg voer voor een leuke tekening dus. Al doorfantaserend werd de tekening met stiften ingekleurd, en toen kwam Het Moment: de juf (ik dus) kwam langs met een fles blauwe verf en druppelde lukraak wat stippen op de tekening. Er werden ijsklontjes uitgereikt, en nu was het zaak eens lekker af te koelen. Met het smeltende ijsblokje over je tekening, door de blauwe stippen en door de stift. En jawel hoor, lekker koude handen, een koude (en natte!) tekening en fantastisch kleurige kunstwerken:


























Finn hield t bij meer abstracte kunst: willekeurige krabbels inkleuren staat altijd garant voor een mooi kleurig effect (en gaat vrij snel, waardoor er eerder overgegaan kan worden tot het 'hoofdmenu': het ijs).

Mia werd er niet warm of koud (maar wel een beetje gekleurd) van...

 Bij wijze van experiment besloten we om eens te gaan toveren met meerdere kleurtjes verf:

En toen ontdekten we dat de achterkant van het papier (een rol oud behangpapier) toch ook wel een heel bijzonder effect gaf:

35 Graden, en een heerlijk fris (en enigszins smoezelig) kind. Project geslaagd!

De jongens willen iets vertellen.