Mijn grote zoon en ik

hadden een missie: nieuwe schoenen voor de zoon. Voor de Grote Zoon wel te verstaan, want de afgelopen tijd ontdekten we steeds meer hoog-water-broeken in zijn kast, en nu klaagde hij er ineens over dat zijn schoenen niet lekker zaten. Even twijfelde ik nog. Hadden we hem niet te lang op z'n gympies laten lopen waardoor hij nu die stevige 'echte' schoenen als pijnlijk betitelde? Een bliksembezoekje eerder deze week aan een schoenenwinkel wees echter uit dat er alweer een schoenmaat bij was gekomen. Het bleef toen alleen bij een bliksembezoekje omdat meneer bleef weigeren ook maar één paar schoenen aan te passen.

Maar vandaag gingen we er dan echt voor. Met z'n tweeën naar de stad op zoek naar schoenen. Blauw-met-witte moesten het worden, daar was hij stellig van overtuigd. En wat een mazzel: blijkt er in de uitverkoop een groot deel van de rekken vol te staan met deze kleurcombi! Enigszins weigerachtig werden er in de eerste winkel een aantal gepast. Nee, niet mooi, niet lekker, nemen we echt niet hoor! Winkel 2 was al begonnen aan de herfstcollectie dus stonden we snel weer buiten, winkel 3 was ondanks de uitverkoop boven mijn budget en winkel 4... had blauwe ballonnen! Met witte lettertjes erop! Met een verwachtingsvolle grijns werden de hier aanwezige blauw-met-witte exemplaren uit het rek geplukt (verwachtingsvol omdat ik had gezegd dat de ballonnen waren voor de mensen die schoenen kochten). De eerste schoen zat nog niet dicht of er werd al geroepen: "Jaaa!, die is fijn! Die moeten we nemen!" Voor een iets ruimere keuze werden er nog meer gepast, werden de voeten nogmaals opgemeten en werden er zelfs rondjes gelopen en gerend door de winkel. Toen de meneer-van-de-winkel hem daarna ook nog als vooruitzicht stelde dat hij na het afrekenen een kadootje mocht uitzoeken was het feest compleet en werd de eerder nogal saaie winkel binnen een kwartier tijd gepromoveerd tot superzaak! (En dat vond moeders ook toen bij het afrekenen bleek dat er nog eens 10 euro extra afging van de al verlaagde prijs.)

Om onze jubelstemming nog wat te vergroten (en omdat het inmiddels toch ook al lunchtijd was) besloten we het er eens van te nemen en 'op stand' te gaan eten. Dus zo kwam het dat we uiteindelijk bovenop de V&D terecht kwamen, op het terras van La Place. Verse sapjes, broodjes en spectaculair uitzicht (erachter komen dat er een paadje van stoeptegels loopt bovenop een gebouw zet een peuterbrein volop aan het fantaseren). Zat ik daar gezellig keuvelend met mijn grote zoon aan een tafeltje.

Soms besef ik met enige weemoed dat het snel gaat, soms een beetje tè snel. Het lijkt gisteren dat hij dat kleine hulpeloze babietje was. En nu gaat 'ie dan al bijna naar school. Maar aan dat groter worden zitten ook wel zo z'n voordelen. En dat besefte ik me vandaag daar bovenop dat terras gelukkig maar weer...

O ja, en de schoenen: die waren inderdaad blauw-met-wit, de ballon: ook blauw met wit en het gekozen kadootje ... een plakkerig plastic kipje dat je door op je vinger te zetten, aan z'n staartje te trekken en weer los te laten kunt lanceren waarna het op de onmogelijkste plekken op de muur blijft plakken...