maandag 30 december 2013

Het verhaal van een fotoboekje

Vast wel n bekend verschijnsel: duizenden foto's op je computer, nul in een fotoboek. Duizenden goede voornemens om nou eindelijk eens alles in mooie fotoboeken op te bergen (want online zo makkelijk en mooi te doen), nul daadwerkelijke uitvoerpogingen.

Van Finn's eerste jaar bestaat wel een heel mooi exemplaar, maar toen is het daarbij gebleven (arme Mats...). Er staan dus nog heel veel boekjes op mijn 'ooit-nog-doen-lijstje', en eentje in het bijzonder. Deze ene is een boekje met Een Verhaal. Een verhaal waardoor uitstelgedrag wel erg veel begint te lijken op vermijdingsgedrag.

Het verhaal gaat namelijk over onze laatste vakantie, dit jaar in de herfst op Vlieland. Het verhaal gaat namelijk over de laatste vakantie van Opa Wim.

Juist, ook hier op de blog nog met geen woord over gerept, te moeilijk om woorden te vinden denk ik. Maar okee, komt ie:...

Opa Wim was ziek. Kort voor de herfst had de dokter hem nog maximaal 2 maanden gegeven. Twee maanden van ziek zijn, aftakeling, en dan op de koop toe zijn 5de kleinkind (die van ons dus) niet meer meemaken. Bewonderenswaardig nuchter was opa: Tja, t was nou eenmaal zo...
Al een tijdje daarvoor had hij gezegd nog zo graag een keer op vakantie te willen, en de zee te willen zien. Nou zijn wij ook altijd wel in voor een vakantie, en ook de zee is hier in trek. Maar om nou met een behoorlijk zieke man (waar het op dat moment juist verbazingwekkend goed mee leek te gaan) en een kreupele zwangere (ondergetekende) een vakantie te plannen...
Nou loopt er hier in huis een groot organisatietalent rond (helaas, niet ondergetekende), die hemel en aarde heeft bewogen zodat we in de herfstvakantie met zn allen naar Vlieland konden (denk aan thuiszorg op het eiland, doktersbrieven, alle mogelijke noodscenario's in kaart gebracht, maar ook dingen zoals het huren van een scootmobiel en electrische fiets).

Een heerlijke vakantie, wel met een klein beladen tintje omdat we wisten dat er wel een enorme donderwolk aan ging komen. Maar toch: we genoten. Opa werd gaandeweg de week wel wat vermoeider. Waarschijnlijk tijd voor een bloedtransfusie, iets waarmee hij weer even wat op te peppen zou zijn. Een dagje eerder dan gepland ging Joris dus met hem terug naar het vaste land, mij met de kinderen achterlatend op het eiland. Hij zou immers die avond weer terugkomen om mee de spullen in te pakken en samen met ons naar huis te gaan. We hebben ze nog uitgezwaaid bij de voordeur. Opa Wim op de scootmobiel. "Goeie reis opa!"

Aan het einde van de middag een telefoontje: het was goed mis. Tijd om de kinderen te vertellen dat opa binnen heel korte tijd naar de sterretjes zou gaan. Heel onwerkelijk, zit je daar in je vakantiehuisje waar je tot voor heel kort daarvoor nog fijn met opa op vakantie was.
Plan B (of C, D of E) werd in werking gezet. Mijn vader, die eigenlijk in Harlingen mijn schoonvader van de boot zou ophalen, reisde in plaats daarvan door naar Vlieland. Joris bleef in het ziekenhuis in Sneek bij zijn vader.

Later die avond weer een telefoontje: Opa Wim was er niet meer... Overleden op de terugweg van vakantie... Uren later, na als een kip zonder kop alle vakantiespullen ingepakt te hebben, stond ik op de dijk achter ons huisje. De stormachtige wind die er de hele dag had gestaan was gaan liggen. Windstil, bijna volle maan. Met de arm van mn eigen vader om mn schouders huilde ik om de vader van Joris, om de opa die zn kleinkinderen nooit groot zou zien worden.

Dit verhaal is nu bijna twee maanden geleden. Ik heb hem beloofd dat ik zou zorgen dat zn kleinkinderen hem niet zouden vergeten. Ik heb hem beloofd dat ik bij wijze van hoge uitzondering dit keer echt een boekje van deze vakantie zou maken, en die dan ook aan de kinderen zou geven. Het mag er compleet beduimeld uit komen te zien, maakt niet uit, het is dan hùn boekje van opa.
En al twee maanden schuif ik dit voor me uit. Uitstelgedrag? Vermijdingsgedrag? Maar vandaag ben ik er dan eindelijk aan begonnen. En waar ik eigenlijk wel bang voor was klopt: het is moeilijk. Niet zozeer het maken van een mooie lay-out. Eitje. Nee, het heel bewust terugkijken van al die momenten. Al die laatste komen-nooit-meer-terug-momenten.

En weer moet ik huilen. Gewoon. Omdat het allemaal zo oneerlijk is.




2 opmerkingen:

  1. Ach lieve schat, wat is dit een mooi stukje!
    Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jee... ik begon te lezen met een glimlach, omdat ik dacht, dat herken ik, ik moet ook nog zoveel fotoboeken maken. En toen was het ineens dit verhaal... Heel verdrietig, maar prachtig geschreven. Veel sterkte alsnog.

    BeantwoordenVerwijderen